İtalyan sinemasının tanınmış oyuncularından Nino Manfredi’nin (1921-2004) gerçekleştirdiği ve yorumladığı birinci direktörlük denemesi olan ve birebir yıl Cannes’da ödüllendirilen “Mucizeler Arasında”nın(1971) restore edilmiş pırıl pırıl kopyası, önemli mevzulara güldürü çeşidinin hafifliği gerisinde derinlemesine değinmeyi başaran tanınan sinemanın taptaze kalmış hoş bir örneğiydi. Yenisi daha iyi kavrayabilmek için her alanda geçmişe bakmanın, tarihî belleği sorgulamanın ne kadar değerli olduğunu da hatırlatan manalı bir seçimdi…
Nino Manfredi, bugün yüz yaşını ortamızda kutlayacak kadar uzun yaşamamıştı lakin iki oğlu ve gencecik ikiz torunları sahnedeydiler…
Sonraki gece, Pedro Almodovar (1949) eşliğinde resmen başlayan şenlikte, aktüel sıkıntılarla tarihî bellek konusu, farklı bir yaklaşımla yine gündeme geliverdi. Yaratıcı sinemasıyla tanınan sinemayı incelikle harmanlamayı başaran Pedro Almodovar, peşini hiç bırakmadığı annelik temasına farklı, geniş bir halka daha eklemiş. Geniş, zira tarihî belleğin ehemmiyetinden yola çıkarken aktüel ferdi korkularla toplumsal sorunsalları da unutmamış.
Bu özetin düşündürebileceği sıradanlığı rahatça aşan Pedro Almodovar, “Koşut Anneler” ile Altın Aslan alabilecek kadar inanılmaz bir başyapıt gerçekleştirememiş tahminen lakin olgunluk devrinin bu manalı hoş örneğiyle uzun uzun alkışlanıyor…
Cumhuriyet
