Geçmişe dönüp baktığında “İyi ki yapmışım be! Âlâ ki çocukluğumu doyasıya yaşamışım.” dedirtir kişiye.
1. Öncelikle meskeninde atarisi olmayan çocuklardık. Ve ekrandaki bir karakteri yönlendirmek bize inanılmaz cazip geliyordu.
Atarinin birinci çıktığı vakitlerde hepimizin konutunda yoktu olağan. Karnemiz şık gelecek de ailemiz paraya kıyıp bize atari alacak da. Sıkıntı işti yani.
2. Televizyonda Hugo'yu görünce bir kulağımız telefonda, bir kulağımız Tolga abi'de, gözlerimiz ekranda kilitli kalıyordu.
Lakin ne kadar denediysek de birçoğumuz oynayamadık o Hugo'yu.
3. Tam da bu türlü bir anda açıldı atari salonları, resmen kurtarıcı üzere imdadımıza yetişti.
O vakitlerde bütün çocuklar için cennetti atari salonları cennet.
4. Street Fighter'ından tutun da,
Ryu'nun o aduketi yüzünden az arkadaşlıklar bozulmadı.
5. Tekken'e kadar.
Heihachi'yi seçen aslında oyunu kazanmıştı.
6. Mortal Kombat'tan,
FINISH HIM!
7. Final Fight (Hagar)'a kadar.
Oynamayı bırakın bazen izlemesi bile zevk veriyordu şu meretleri.
8. Okuldayken de haliyle çıkış zilinin bir an evvel çalmasını bekliyorduk atari salonuna gidebilmek için.
9. Hatta bazen toplanıp mektepten kaçtığımız bile oluyordu.
Bir gün bir çılgınlık edip, “okuldan kaçalım mı?” desem, alay edip güler misin? Yoksa sen de benimle gelir misin?
10. O devirler şu jetonların bir tanesi bile velinimet kıymetindeydi.
Aldığımız harçlık en fazla bir ya da iki jeton almaya yeterdi. Sonra doğal akşama kadar oynayanları izlerdik.
11. Hatta azmedip sınırsız jetonu keşfetmiş bir nesildik.
Aklımızın daima çakallığa çalıştığının kanıtı bu. Fakat atari salonunun sahibine yakalanırsak durum berbattı. Sonsuza kadar o salona adımımızı atamazdık bir daha.
12. Tabii oynarken, ardımızda daima kısım geçme sevdalısı arkadaşlarımız olurdu.
Orada bir mekanlarda bu maddeyi okuyup bıyık altından çaktırmadan gülümsüyorsun “Bölüm Süreksiz Çocuk”, biliyorum.
13. Bir de ailemizden atari salonuna gittiğimizi saklamak vardı.
Annem harçlık verip “Ama atari salonuna gitmek yok!” dediğinde ben.
14. Çünkü; büyükler tarafından daima beğenilmeyen bir konum olarak görülürdü atari salonları.
Velev bazen mektep yöneticileri çıkıp atari salonlarını dolaşırdı, sanki mektepten kaçıp gelen öğrenci var mı diye.
15. Yine de bir yolunu bulup giderdik biz. Alışılmış akrabalara, mektep yöneticisine, tanıdıklara yakalanmamaya çalışarak.
Adeta ketleri bir bir aşıyorduk.
16. Ama gittiğimiz bir anlaşılırsa, babamız konutta aduketi hazır olan Ryu üzere beklerdi.
Kısım sonu canavarını geçmek zordur arkadaşlar.
17. Akşam da kaçışı olmadan yandık o aduketi.
“Kaçma gel buraya! Dur daha iki jetonum daha var. İki jetonluk daha dövücem seni.”
18. Tabii teknolojinin gelişmesiyle atari salonları da giderek; internet cafelere, playstation salonlarına evrildi.
Lakin o eski heyecanı ise hiçbir vakit kalmadı.
Onedio
