Soluksuz okunacak bir kıssa…
Kaynak: harungunduz_
“Beş parasız olduğumuzu anladığım anı tam olarak hatırlıyorum. Annemin yüzündeki ifadeyi hala unutamıyorum.
Altı yaşındaydım ve okul molası sırasında öğlen yemeği için konuta geldim. Annemin menüsünde her gün tıpkı şey vardı: ‘Ekmek ve süt.’
Çocukken aklından bile geçirmiyorsun. Lakin sanırım buna gücümüz yetti.
Sonra bir gün meskene geldim ve mutfağa gittim. Annemi her zamanki üzere bir kutu sütle birlikte bir şeyler karıştırırken gördüm. Her şeyi sallıyordu, Neler olduğunu anlamadım.
Sonra öğlen yemeğimi bana getirdi ve her şey yolundaymış üzere gülümsüyordu. Süte su karıştırıyordu.
Bütün hafta yetecek kadar paramız yoktu. Beş parasızdık. Yalnızca yoksul değildik. Babam profesyonel bir futbolcuydu fakat mesleğinin sonundaydı ve paranın tamamı gitmişti.
Birinci giden şey de kablolu TV oldu.
Gece konuta gelirdim ve ışıklar kapanırdı. Bir seferde iki, üç hafta elektrik yok. O vakit banyo yapmak isterdim lakin sıcak su olmazdı.
Annem ocakta çaydanlıkta su ısıtırdı duşta başımın üstüne ılık suyu bir fincanla sıçratırdım.
Hatta annemin sokağın aşağısındaki fırından ödünç ekmek aldığı vakitler oldu. Uğraş ettiğimizi biliyordum. Ancak suyla sütü karıştırdığında, bittiğini anladım. Bu bizim hayatımızdı.
Lakin yemin ederim ki o gün kendime bir kelam verdim.
Güya biri parmaklarını şıklattı ve beni uyandırdı. Tam olarak ne yapmam gerektiğini biliyordum. Kardeşim ve annemle karanlıkta söylediğimiz duaları ve inancımızı, hatırladım.
Kendime verdiğim kelamı bir müddet içimde tuttum. Birtakım günler okuldan meskene gelir ve annemi ağlarken bulurdum.
Sonunda ona bir gün dedim ki, ‘Anne, bu değişecek. Göreceksin. Anderlecht için futbol oynayacağım ve bu yakında olacak. Âlâ olacağız. Artık endişelenmenize gerek yok.’
Babama ‘ne vakit profesyonel futbol oynamaya başlayabilirim?’ diye sordum. ’16 dedi.’ ‘tamam, 16 o zaman’ dedim.
Size bir şey söyleyeyim, oynadığım her maç finaldi. Parkta oynadığım vakit finaldi. Anaokulunda mola sırasında oynadığımda, finaldi. Muhakkak ciddiyim.
Her vuruşumda topun kapağını koparmaya çalışırdım. Tam güç.
R1’e basmadım zira FIFA’ya sahip değildim. Playstationım yoktu. Büyümeye başladığımda, kimi öğretmenler ve ebeveynler beni gerilime sokmuştu.
Yetişkinlerden birinin ‘hey, kaç yaşındasın?’ dediğini birinci duyduğum anı asla unutmayacağım. ‘Hangi yılda doğdun?’
11 yaşındayken Lierse genç grubunda oynarken rakip ekibin ebeveynlerinden biri alana çıkmamı engellemeye çalıştı. ‘Bu çocuk kaç yaşında? Kimliği nerede? O nereli?’
Nereliyim diye düşündüm. Antwerp’te doğdum. Belçikalıyım diye düşündüm.
Babam orada değildi, zira deplasman maçlarıma gelecek arabası yoktu. Yapayalnızdım ve kendimi savunmam gerekiyordu. Gittim ve kimliğimi aldım. Belçika tarihinin en iyi futbolcusu olmak istedim. Maksadım buydu.
Düzgün değil. Mükemmel değil. En iyisi. Birçok şey yüzünden çok öfkeyle oynadım… Konutumuzda dolaşan fareler yüzünden..
Şampiyonlar Ligi’ni izleyemediğim için… Ebeveynlerin bana nasıl baktığını gördüğüm için. 12 yaşımdayken 34 maçta 76 gol attım. Hepsini babamın ayakkabılarıyla yaptım.
Bir gün dedemi aradım. Hayatımdaki en kıymetli insanlardan biriydi. Annem ve babamın geldiği Kongo ile olan bağlantımdı.
Ona telefonda ‘evet, 76 gol attım ve ligi kazandık. Büyük ekipler beni fark ediyor.’ dedim. Çoklukla, her vakit futbolumu duymak isterdi ancak bu sefer garipti…
Bana ‘evet Rom, bu şahane. Ancak bana bir iyilik yapar mısın?’ diye sordu.
‘Evet, nedir büyükbaba?’ Diye sordum.
‘Kızıma bakabilir misin lütfen?’
‘Bana kelam verebilir misin? Kızıma göz kulak ol. Benim için ona göz kulak ol, tamam mı? ‘
‘Evet, büyükbaba. Anladım. Sana kelam veriyorum.’ dedim.
O konuşmadan sonra başım çok karışmıştı ne olduğu anlayamamıştım. Beş gün sonra vefat etti. Ve sonra nitekim ne demek istediğini anladım.
Düşünmek beni çok üzüyor, keşke Anderlecht için oynadığımı görmek için dört yıl daha yaşayabilseydi. Sözümü tuttuğumu görmek için…
Anneme 16’da başaracağımı söylemiştim, 11 gün geciktim.
24 Mayıs 2009. Play-off finali. Anderlecht’le Standard Liege’e karşı. Anderlecht ile profesyonel kontratımı 13 Mayıs doğum günümde imzaladım. Birinci paramla çabucak yeni bir FIFA oyunu ve bir kablolu tv paketi satın almıştım.
İşler iyi gittiğinde, gazeteler bana Belçikalı forvet Romelu Lukaku diyorlardı. Makûs gittiğinde de bana Kongo asıllı Belçikalı golcü Romelu Lukaku diyorlardı.
Oynama biçimimden hoşlanmıyorsanız, sorun değil. Lakin ben burada doğdum. Antwerp, Liege ve Brüksel’de büyüdüm.
Anderlecht için oynamayı hayal ettim. Vincent Kompany olmayı hayal ettim.
Fransızca olarak bir cümleye başlayıp Felemenkçe bitireceğim ve geldiğim yere bağlı kalarak biraz İspanyolca, Portekizce yahut Lingala konuşacağım diye hayal ettim. Ben Belçikalıyım.
Kendi ülkemdeki birtakım insanların neden başarısız olduğumu görmek istediklerini bilmiyorum. Hakikaten bilmiyorum.
Chelsea’ye gittiğimde ve oynamadığımda bana güldüklerini duydum. West Brom’a kiralık gönderildiğimde bana güldüklerini duydum.
Bu beşerler mısır gevreğimize su döktüğümüzde yanımda değildi. Hiçbir şeyim yokken yanımda olmayanlar, beni sahiden anlayamazlar.
Çocukken 10 yıl Şampiyonlar Ligi izleyemedim. Okulda bütün çocuklar final hakkında konuşurken neler olduğu hakkında fikrim olmazdı.
Neden bahsettiklerini biliyormuş üzere davranmak zorunda kaldım.
2002 yazında Ronaldo’yu Dünya Kupası finalinde izlerken ayakkabılarımda delikler olduğunu hatırlıyorum. Büyük delikler. 12 yıl sonra Dünya Kupası’nda oynadım.
Yalnızca hakikaten büyükbabamın bunlara şahit olmasını isterdim.
Premier Lig’den bahsetmiyorum. Manchester United değil. Şampiyonlar Ligi değil. Dünya Kupaları değil. Demek istediğim bu değil. Keşke büyükbabam şu an sahip olduğumuz hayatı görebilseydi.
Keşke onunla bir defa daha telefonla görüşebilseydim ve ona haber verebilseydim…
‘Sana söylemiştim. Kızın iyi. Dairede daha fazla fare yok. Artık yerde uyumak yok. Artık gerilim yok. Artık iyiyiz. Kimliğimi denetim etmeleri gerekmiyor artık. İsmimizi biliyorlar.’ demek isterdim…”
Romelu Lukaku’nun “The Players Tribune” mecmuasına verdiği röportajın bir kısmını Harun Gündüz’ün çevirisiyle okudunuz.
İnsanın bu kıssaya ‘helal olsun’ demekten öbür bir seçeneği yok nitekim…
Kaynak: harungunduz_
Onedio
