Ne çok bekledik EURO 2020’de bizim çocukların seremoniye çıkmasını… Birinci maçın sabahında ne çok heyecanlandık, saatleri saydık bizim çocukları yeşil alanda görmek için… Ne kadar büyük hayaller kurduk, çılgınlar üzere sevinmek için…
Hepsi 270 dakika sonunda geride kaldı… Bizim çocuklar aylarca beklediğimiz, saatleri saydığımız turnuvada bizim boğazımıza yutkunamadığımız bir yumruk bıraktı…
Meğer ulusal maçın saatini bilmediğimiz günlerden alandaki gayretlerini görüp, “İşte bizim çocuklar bunlar!” dediğimiz günlere geldiğimizde ne çok sevinmiştik…
Sahi nereye gitti bizim çocuklar?
Son dakikaya kadar çaba eden, çizgiden top döndüğünde çılgınca sevinen, rakibine seremonide bile hırsıyla maçın sıkıntı geçeceğini gösteren çocuklar?
Biz sizi hırsınızla, yürekten oynadığınız futbolla çok sevdik… Lakin alanda gördüğümüz bizim çocuklar değildi. O topu ısıran çocuklar, şampiyonaya giderken bavula kıyafetlerini koyarken hırslarını koymayı unutmuştu. O denli ki pas yapmakta zorlandığımız İtalya maçında alanda isyan eden 1 futbolcumuz yoktu… Galler maçında güya her şey bitmiş üzere alanda yürümeyi, rakibe pres yapmayı bile unutmuştu bizim çocuklar. Ve geldi son maç… Evet tahminen her şey mucizeye bağlıydı fakat bizim çocukların yeniden hırsı isteği yoktu…
Biz mi yanlış anladık Şenol hocam?
Tam 19 sene tekrar bizim çocuklar sana emanetti hocam. O vakit bütün ülke sabahın erken saatlerinde dükkanını kapatır, okullar öğrencilere müsaade verirdi… Yalnızca seni ve öğrencilerini, alanda basmadık yer bırakana kadar kırmızı- beyaz forma ile gayretini izlemek için? Yeniden birebiri olmuştu. Turnuvanın favorisi açılış maçında bize rakipti, senaryo birebirdi. Evet tahminen kaybettik ancak alandaki gruptan daima “bravo size” diye bahsettik. İkinci maçımızda Kosta Rika ile oynarken, beraberlikte biter her şey diye düşünürken sen inanmıştın çocuklara… Kümenin son maçında bütün hesapları yapıp 3.lük yolunu açmış ve tarih yazmıştık.
Tekrar birebirini bekledik sizden hocam, yeniden birinci maç olsun dedik, gerisi gelir dedik, tekrar olmadı… Biz Şenol hocanın 2002’de yaptığı üzere, tekrar güneş üzere doğmasını bekledik lakin o güneş hiç doğmadı… Sanki biz mi yanlış anladık hocam?
Canınız sağ olsun çocuklar, biz sizi çok seviyoruz… Tek istediğimiz bu macera geride kaldı ancak, bir dahaki sefere bavulunuzu hazırlarken bu ülkenin sizden ne istediğini ve beklediğini unutmadan, kıyafetlerinizden evvel o uğraş ruhunuzu, hırsınızı bavula koymanız…
Cumhuriyet
