Ünlü Psikiyatr Gülseren Budayıcıoğlu, Hakkında Çıkan Akılalmaz İddialarla İlgili İlk Kez Ayşe Arman’a Konuştu

Doğduğun Mesken Kaderindir, Kırmızı Oda ve Paklar Apartmanı dizileri biliyorsunuz bu hanımın kitaplarından uyarlama.

Ünlü psikiyatr oldukça gündem oldu olmasına da, hakkında birçok sav da atıldı ortaya.

Biz de size bu röportajın en dikkat çeken yerlerini bu içeriğimizde topladık. 

Gelin bakalım, neler konuşmuşlar ve tezler hakkında ne söylemiş ünlü psikolog?

“-Bazen diyorum ki, bu bir düş mı? Eyvah, yoksa uyanacak mıyım? Okuyucularım da çok hoş şeyler hissettirmişti lakin bu, farklı bir şeymiş. Tarifsiz bir memnunluk içindeyim.”

“Siz izlerken heyecanlanıyor musunuz?”

“-Hem de nasıl! Zira o izlediğiniz şeyleri yaşadım ben. Üstelik çok hissederek yaşadım. Sonra kitap olarak yazdım, yazarken bir sefer daha hissettim. Lakin televizyonda seyretmek en fenasıymış! Kedimi, ekranın karşısında, kollarımı kaskatı bağlamışım otururken yakalıyorum. Diyorum ki, “Yapma Gülseren, rahat ol!” Fakat olmuyor, heyecanlanıyorum, kalbim yerinden fırlayacak üzere küt küt atıyor.”

“-Elbette. Bilhassa Binnur’la sıkça. Beni çok algılıyor ve içinde hissediyor. Başkalarıyla de konuşuyoruz lakin beni canlandıran Binnur olduğu için daha sık…”

“Bence Binnur Kaya şahane bir seçim olmuş. Sizi canlandıracak oyuncuyu bulmakta zorlandınız mı?“

“-Açık söyleyeyim, başta Binnur aklımıza gelmemişti. Lakin “Binnur Kaya olmalı bu isim!” dendiğinde, hiçbirimiz tereddüt yaşamadık! Gerçi iki dizideki tüm oyuncular büyük bir ihtimamla seçildi. Hepsi de bu işe baş koydular. Karakterlerin içine o kadar dayanılmaz bir biçimde girdiler ki, motivasyonları anlatılır üzere değil. Birçoklarından şunu duydum: “Hocam, bu türlü bir karakteri oynamak benim hayalimdi!” Galiba oyunculukta, derin şeyler yaşamış karakterleri oynamak çok dilek edilen bir şey. O kadar hissediyorlar, o kadar içselleştiriyorlar ki rollerini… Etkilenmemek mümkün değil!”

“-Benim bir Instagram sayfam var, herkes üzere ben de kendi çapımda oradan bir şeyler paylaşıyorum. Ekseriyetle olumlu yorumlar yazıyor, takipçilerim. Lakin bir gün, bir hanım şöyle yazdı. Bu, benim yediğim birinci büyük darbeydi! Dedi ki, ‘Siz, hasta bakarken para kazanıyorsunuz. Sonra o hastaların kıssalarını kitap yapıyorsunuz. Bir de oradan para kazanıyorsunuz. Artık de bir dizi yatınız, oradan kazanacaksınız! Bu nasıl bir haksızlık ya?!'”

“Cevap yazdınız mı?”

“-Hayır, zira anladım ki bizim frekanslarımız ayrı! Ben, ona bir şey anlatamam. Bu cins yorumları, benim en çok sevdiğim beşerler yazıyor üstelik. Ben, gerçi yeniden de onları sevmeye devam ediyorum. Beni yaralamak için yapıyorlar. Hiçbir şey yazmayacağım lakin bir gün bunun yanlış olduğunu söylemek için arayacağım onları. Anlamaya hazır olduklarında… Şu anda değiller. Beni üzmek, yaralamak ve güç durumda bırakmak istiyorlar.”

“-Hayır, doğal ki yok! Bunlar da yeniden yaralama hedefiyle yazılan şeyler. Bir psikiyatrist hastasını ifşa eder mi? Bunu yapar mı? Yapabilir mi? Asla yapamaz! Ben de yapmam! Aslında bu tıp etiğine, insanlığa her bir şeye aykırı… Bu türlü saçma ve makûs niyetli bir suçlama olabilir mi?”

“Yıllar önce, ‘Madalyonun İçi’ kitabı birinci yayınlandığında, hastalarımın bir kısmı büyük bir panik yaşamıştı. “Aman Tanrım! Yoksa bizi de mi yazdı?” diye. Kitabı okuduktan sonra ise bana şöyle dediler: “Aşk olsun Hocam ya, bu denli yıldır geliyorum, şu kadarcık da mı sizde hatırım yok, hiç bahsetmemişiniz benden! Alındım biraz!” Hala ilgide olduğum ya da yeni tanıştığım hastalarım daima, “Hocam, beni yazarsınız değil mi?” diyorlar. O kadar cüretle söylüyorlar ki bunu. Zira artık şunu gördüler: Kimseyi ifşa etmek üzere bir niyet içinde değilim. Buna çok itina gösteriyorum, kitaplarımı okuyanlar bunu çok iyi bilir…”

“-Doğru… O, 5 psikoloğu işten kovduğum doğru! Aslında “kovmak” fiili bana ağır gelir. Benimle “kovmak” yan yana gelmemeli. Bugüne kadar bu türlü bir şey yapmadım da diyebilirim. İşten ayrılanlar filan oldu lakin hepsiyle çok hoş ayrıldık. Ama bu 5 arkadaşı kovdum! Beşi de sevdiğim insanlardı, emek verdiğim meslektaşlarımdı. Hele bir tanesi benim çok yakınımdı. O kadar üzüldüm ki. Bir gazeteciye aleyhimde o denli feci bir röportaj vermişler ki. Feci ötesi. Beni, olmadığım biri üzere gösteriyorlar. Efendim, giyimimize bile karışır, “Şöyle yapacaksınız’’ der, ‘’böyle giyeceksiniz!” der. Benim yıllarca onlara meslekte iyi olmaları için emek verdiğim cümleleri çarpıtmışlar, sündürmüşler… Hepsi de sayfasında paylaşmış, yani onaylamışlar…”

“-Vardı. Lakin hiç bu maksatla söylenmemişti. Ben, “Arkadaşlar, hastalara saygılı olmalısınız. Lütfen kendinize, giyiminize ihtimam gösterin…” dedim. Her vakit da bu lafımın ardındayım. Itina göstermek, marka giyinmek filan değildir. Ben, marka giymeyi sevmeyen biriyim. Herkes bilir bunu. Ihtimam göstermek, pak olmaktır, derli toplu olmaktır. Mesela eşofmanla işe gelme… Bir işyerine eşofmanla gelinebilir mi? Bizim işimizde, gelinmemeli. Bir hastanın karşısına konutta giydiğin saçma sapan bir kıyafetle, saç baş darmadağın çıkabilir misin? Bence, çıkılmamalı! Bir psikolog bunu yapmamalı. Tırnakları kir pas içinde işe gelmemeli. Daima dedim ki, “Bakın 47 yıl boyunca bu kurallara ihtimam gösterdim. Şık olmaya değil, bakımlı olmaya değil, pak olmaya. Siz de o denli yapın!” Kaldı ki bu iş yeri benimse, bu türlü bir şeyi talep edebilme hakkım var. Bu iş yerinin kuralları var. Ben, hayatım boyunca kuaföre yalnızca saç boyatmak için giden biriyim. Her gün kuaförlere giden biri değilim, bunu da biliyorlar. Pekala, o vakit niçin o denli şeyler yazdırıyorlar, gazeteciye? Madem bu kadar feci bir beşerim, iğrenç bir beşerim, neden bu kadar yıl benimle çalıştılar? Gidip bir gazeteciye bir sürü olumsuz şey anlatmışlar. Tamam isimsiz lakin kimi kastettikleri muhakkak. Sonra da 5’i birden sayfalarında paylaşmışlar. Olağan ki gerimden bıçaklanmış üzere hissettim. Aslında bekledim de, onlardan biri beni arasın, “Ya hocam ben o denli yapmak istemedim, üzgünüm!” desin. Ya da “Gazeteci de abartmış. İş, kastını aşmış!” desin. Demediler. Aramadılar.”

“-Biz psikologlarımızı, açıldığımız günden beri, haftada 30 saat çalıştırırız. Asla 31 saat çalıştırmayız. Bu da ne demek biliyor musun? Günde 5 saat çalıştırırız. Talep onlardan gelir, “Hocam, ben 2 gün gelmeyeyim, saatleri ona nazaran ayarlayalım. Kimi günler 7 hasta bakabilir miyim?” diye. Biz de deriz ki, “Bak çok yorulursun bu türlü yapma!” Fakat bizi ikna ederler. “Hocam, benim çocuğum var, işim var, meskende kalmak istiyorum!” Haftalık 30 saat… Hangi işyerinde bu türlü bir lüks var ya… Fakat gitmişler hakkımda verip veriştirmişler… Ben bu davranışı, anneye-babaya, onu yetiştirene öğretmene ihanet üzere algıladım. Ticari bir ihanet üzere algılamadım. Hala beni, ne arıyor ne soruyorlar. Bizi duruşmaya verdiler filan… Neyse, gereken her şeylerini ödedik. Fakat o ihanet hissini, atamıyorum içimden.”

“-Asla, asla, asla! “Günahın Üç Rengi” diye bir kitabım var. Orada bir eşcinsel, bir fahişe, bir de mazoşist anlatıyorum. Üç ekstrem olay. Ancak hepsini severek kucağımda taşıyarak anlatıyorum. Ne münasebet ya! Bunu nasıl derler. Ben hayatımda herkesi kucaklamaya hazır biriyim. Ben bu türlü doğmuşum zaten! Kitaplarımdaki cümlelerimi cımbızlayıp aleyhime kullanıyorlar. Daha kim bilir neler uyduracaklar bilmiyorum!”

“Acun’la dost olmanıza bile laf sokanlar var…”

“-Bunun nesi berbat, onu da anlayabilmiş değilim. İşini iyi yapan, sevdiğim biri Acun…”

“-Valla, bu çeşit saçmalıklara üzülmüyorum. Ben, yakınlarımdan gelen ihanetlere üzülüyorum. Her kitabıma, 4 yılımı verdim. Bilmem kaç hasta görmedim, o kitabı yazmak için. Hakikaten emek verdim. Bana laf yetiştireceklerine, vakit kaybedeceklerine onlar da emek versin. Ayrıyeten kitapla kim varlıklı olmuş, onu da bilmiyorum. Ben güçlü olmadım.”

“-Ay olur mu o denli şey! Bunları hiç duymamıştım, artık senden duyuyorum. Bir defa ben, Ekşi Sözlük’e hiç girmedim. Varlığını biliyorum ancak hiç açıp okumadım, şimdiye kadar. İşin gerçeği şu: Ben teknolojiden çok anlayan biri değilim, Ayşe’cim. Emre Pekçetinkaya diye bir delikanlı var. Ortada, “Hocam ne yapıyoruz, bugün toplumsal medyaya?” diye sıkıştırıyor beni. Beni, daha faal olmaya zorluyor. Ortada bir, oraya yanlış şeyler de yazıyor. Hengame ediyoruz, sonra yemek yiyoruz, barışıyoruz. Çok iyi bir delikanlı. Ortada, bana kız arkadaşını anlatıyor… Benim durumum bu. Ben bir oyuncu yahut ünlü biri üzere toplumsal medyada etkin değilim. Ekşi Sözlük’te de ne yazmış çok ilgili değilim…. Benim hem Bodrum’da hem Didim’de meskenim var. Bodrum kalabalık olunca, Didim’e gittim. 6 yıldır açmıyordum, Bodrum’daki konutu. Bu sene açtık. Felaketti. Neyse toparlandı artık fakat pandemi olduğu için, yardımcı filan da almıyorum. Oğlum bir tane şarjlı elektrik süpürgesi gönderdi. Hafif bir şey. Meskenin her tarafını kendim süpürüyorum. Elimde süpürge, balkonda gezdiğimi bile görebilir beşerler. Demek istediğim, ben buyum ya, şöhretle filan da alakam yok, beni öbür türlü anlatmasınlar!”

“-Suç değil. Fakat evet, narsist yanlarım olduğunu kabul etmem lazım. Zira ben mükemmeliyetçiyim, bir şeyi çok iyi yapmak isterim. O nedenle de çok emek veririm. Bu da fakat biraz Narsizmle mümkün olabilen bir şey. Ancak bir yanım da çok mütevazıdır. Daima de o denli oldum. Ortada bir, öbürü öne geçiyor ve kırıcı oluyor muyum, kendimi test edemiyorum doğrusu.”

Yanıtları tatmin etti mi?

Bu ortada röportajın tamamına buradan ulaşabilirsiniz!