6 Eylül 1986’da Neve Şalom Sinagoguna otomatik silahlar ve bombalarla vahim bir taarruz düzenlendi. Şabat duası için sinagogta toplanan 22 vatandaşımız taarruzda hayatını kaybetti. Daha sonrada bombalı hücumlara maruz kalan Neve Şalom Sinagogu bu saldırıyı hiçbir vakit unutamadı.
6 Eylül 1986. Uzun bir ortadan sonra restore edilerek yine ibadete açılan Neve Şalom Sinagogundaki bu birinci Şabat duasında olağana göre daha az bir kalabalık vardı. Şimdi okullar açılmadığı için, birçok aile yazlıklarından İstanbul’a dönmemişti. Bu durum, teröristlerin planladığı kadar büyük bir taarruz gerçekleştirmelerine mahzur oldu fakat dini vecibelerini yerine getirebilmek için sinagogun kapılarından son defa içeri giren 22 kişinin hayatlarını, geride kalan ailelerinin ve bizlerin umutlarını çaldılar.
‘Barış vahası’
1940’larda Galata bölgesinde artan nüfusun muhtaçlığını karşılamak üzere Musevi Lisesi’nin spor salonunun iptali ile ibadethaneye dönüştürülen süreksiz yer, ileriki yıllarda kurulacak Neve Şalom Sinagogunun da temelini oluşturmuştu. 1951 yılında açılan çağdaş sinagog için seçilen ismin söz manası “barış vahası” idi. Fakat yıllar boyunca isminin bilakis birçok terör saldırısının ana maksadı oldu.
Herkese açık olan bir ibadethaneydi
1986 saldırısına kadar Türkiye’deki rastgele bir cami yahut kilise üzere gezilebilen, kapısı herkese açık olan sinagog, her terör saldırısı sonrasında daha da güvenlikli hale getirildi; cam üzerine cam, çelik üzerine çelik, kapı üzerine kapı eklendi. Sinagoglar ve başka kurumların dış cephesi güçlendirdikçe Türk Yahudi toplumu daha kırgın, daha kırılgan oldu, daha da içine kapandı.
T24 ve Şalom gazetesi müellifi Karel Valansi, akın hakkında 4 yıl evvel kaleme aldığı yazısında atağın tesirlerini şöyle aktarıyor
1986 saldırısı ile farklı olduğumu bir anda, bir sabah ansızın öğrendim. Bunun ne manaya gelebileceğini kavrayamadan üstelik.
“Ne Keyifli Türküm Diyene” ile büyüyen, her sene okulda Osmanlı yükselme periyodunda sevinen, gerileme periyodunda üzülen, Kurtuluş Savaşı ile özgürlüğüne kavuşmuş, Vahdettin’e ülkeyi sattığı için, Araplara Osmanlı’yı geriden bıçakladığı için kızan, ihtilallerle çağdaşlaşmış, Batı’ya dönük, laik ve geleceği parlak bir ülkenin gururlu ferdiydim. Atatürk’e hayran, ülkemin geleceği için çok çalışmam gerektiğinin şuurunda, gururla Onuncu Yıl Marşını söylerdim. Eurovizyon’da bize siyasi nedenlerle puan vermeyen ülkelere kızar, “Bir diğerdir benim memleketim” der, öbür bir şey demezdim. Hani Cumhuriyet kurulurken hedeflenen Türk şemsiyesi altında halkı birleştirme projesi vardı ya, işte 1986 yılında Türk Yahudi toplumu bunun başarılı bir örneğiydi, benim o vakitler şimdi bilmediğim yaşanan onca şeye karşın.
İnandığım, bildiğim tüm doğrular bir anda bu hücum ile elimden alındı. Gereğince Türk olmadığımı o vakit fark ettim. Bunun ne manaya geldiğinin, benim aslında ne olduğumun tam bir açıklaması yoktu. O devir bizim toplum sessiz bir kabulleniş yaşardı, Kayadez!
Onedio
