Türk şiirinin kilometre taşlarından “Mavi Gözlü Dev” Nâzım Hikmet, bugün 119 yaşında. Hâlâ delikanlı ve hâlâ rüzgâra karşı yürüyor… Sizler için 17 şiirini bir ortaya getirdik. Her durumda eksik kalacak bir liste bu. Münasebetiyle Lütfen siz de kendi Nâzım Hikmet şiirinizi yorumlarda paylaşın!
1. Bence Artık Sen De Herkes Üzeresin
Gözlerim gözünde aşkı seçmiyor
Onlardan kalbime sevda geçmiyor
Ben yordum ruhumu biraz da sen yor
Zira bence artık herkes gibisin
Yolunu beklerken daha dün gece
Kaçıyorum bugün senden gizlice
Kalbime baktım da işte iyice
Anladım ki sen de herkes gibisin
Tamamıyla unuttum seni eminim
Maziye karıştı artık yeminim
Kalbimde senin için yok bile kinim
Bence sen de artık herkes üzeresin
2. Salkımsöğüt
Akıyordu su
gösterip aynasında söğüt ağaçlarını.
Salkımsöğütler yıkıyordu suda saçlarını!
Yanan yalın kılıçları çarparak söğütlere
koşuyordu kızıl atlılar güneşin battığı yere!
Birden
teğe kuş gibi
vurulmuş gibi
kanadından
yaralı bir atlı yuvarlandı atından!
Bağırmadı,
gidenleri geri çağırmadı,
baktı yalnız dolu gözlerle
uzaklaşan atlıların parıldayan nallarına!
Ah ne yazık!
Ne yazık ki ona
dörtnal giden atların köpüklü boynuna bir daha yatmayacak,
beyaz orduların arkasında kılıç oynatmayacak!
Nal sesleri sönüyor perde perde,
atlılar kayboluyor güneşin battığı yerde!
Atlılar atlılar kızıl atlılar,
atları rüzgâr kanatlılar!
Atları rüzgâr kanat…
Atları rüzgâr…
Atları…
At…
Rüzgâr kanatlı atlılar üzere geçti hayat!
Akar suyun sesi dindi.
Gölgeler gölgelendi
renkler silindi.
Siyah örtüler indi
mavi gözlerine,
sarktı salkımsöğütler
sarı saçlarının
üzerine!
Ağlama salkımsöğüt,
ağlama,
Kara suyun aynasında el bağlama!
el bağlama!
ağlama!
3. Ben Senden Evvel Ölmek İsterim
Ben
senden evvel ölmek isterim.
Gidenin gerisinden gelen
gideni bulacak mı zannediyorsun?
Ben zannetmiyorum bunu.
Iyisi mi,beni yaktırırsın,
odanda ocağın üstüne korsun
içinde bir kavanozun.
Kavanoz camdan olsun,
şeffaf, beyaz camdan olsun
ki içinde beni gorebilesin
Fedakarliğimi anlıyorsun
vazgeçtim toprak olmaktan,
vazgeçtim çiçek olmaktan
senin yanında kalabilmek için.
Ve toz oluyorum
yaşiyorum yanında senin.
Sonra, sen de ölünce
kavanozuma gelirsin.
Ve orada bir arada yaşarız
külümün içinde külün
ta ki bir savruk gelin
veya vefasız bir torun
bizi ordan atana kadar…
Lakin biz
o vakte kadar
o kadar
karışacağız
ki birbirimize,
atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz
yan yana düşecek.
Toprağa bir arada dalacagız.
Ve bir gün yabani bir çiçek
bu toprak parçasndan nemlenip filizlenirse
sapında muhakkak
iki çiçek açacak :
biri sen
biri de ben.
Ben
daha mevti düşünmüyorum.
Ben daha bir çocuk doğuracağım
Hayat taşıyor içimden.
Kaynıyor kanım.
Yaşayacağım, fakat ,çok, pek çok,
ancak sen de birlikte.
Lakin mevt de korkutmuyor beni.
Yalnız pek sevimsiz buluyorum
bizim cenaze biçimini.
Ben ölünceye kadar da
Bu düzelir herhalde.
Mahpustan çıkmak ihtimalin var mı bugünlerde?
Içimden bir şey :
tahminen diyor.
4. Hasret
Denize dönmek istiyorum!
Mavi aynasında suların:
uzunluk verip görünmek istiyorum!
Denize dönmek istiyorum!
Gemiler masraf aydın ufuklara gemiler gider!
Gergin beyaz yelkenleri doldurmaz tasa.
Şüphesiz ömrüm gemilerde bir gün olsun nöbete kâfi.
Ve madem ki bir gün vefat mukadder;
Ben sularda batan bir ışık gibi
sularda sönmek istiyorum!
Denize dönmek istiyorum!
Denize dönmek istiyorum!
5. Sevgilim
Sevgilim,
başlar önde, gözler alabildiğine açık,
yanan kentlerin kızıltısı,
çiğnenen ekinler
ve bitmez tükenmez ayak sesleri :
gidiliyor.
Ve beşerler katlediliyor :
ağaçlardan ve danalardan
daha rahat
daha kolay
daha çok.
Sevgilim,
bu ayak sesleri, bu katliâmda
hürriyetimi, ekmeğimi ve seni kaybettiğim oldu,
ancak açlığın, karanlığın ve çığlıkların içinden
güneşli elleriyle kapımızı çalacak olan
gelecek günlere itimadımı kaybetmedim hiçbir vakit…
6. Açlık Ordusu Yürüyor
Açlık ordusu yürüyor
yürüyor ekmeğe doymak için
ete doymak için
kitaba doymak için
hürriyete doymak için.
Yürüyor köprüler geçerek kıldan ince kılıçtan keskin
yürüyor demir kapıları yırtıp kale duvarlarını yıkarak
yürüyor ayakları kan içinde.
Açlık ordusu yürüyor
adımları gök gürültüsü
türküleri ateşten
bayrağında umut
umutların umudu bayrağında.
Açlık ordusu yürüyor
kentleri omuzlarında taşıyıp
daracık sokakları karanlık konutlarıyla şehirleri
fabrika bacalarını
paydostan sonralarının tükenmez yorgunluğunu taşıyarak.
Açlık ordusu yürüyor
ayı ini köyleri ardınca çekip götürüp
ve topraksızlıktan ölenleri bu koskoca toprakta.
Açlık ordusu yürüyor
yürüyor ekmeksizleri ekmeğe doyurmak için
hürriyetsizleri hürriyete doyurmak için açlık ordusu yürüyor
yürüyor ayakları kan içinde.
7. Mavi Gözlü Dev, Minnacık Bayan ve Hanımelleri
O mavi gözlü bir devdi.
Minnacık bir bayan sevdi.
Bayanın hayali minnacık bir konuttu,
bahçesinde ebruli
hanımeli
açan bir mesken.
Bir dev üzere seviyordu dev.
Ve elleri o denli büyük işler için
hazırlanmıştı ki devin,
yapamazdı yapısını,
çalamazdı kapısını
bahçesinde ebruli
hanımeli
açan meskenin.
O mavi gözlü bir devdi.
Minnacık bir bayan sevdi.
Küçük minnacıktı bayan.
Rahata acıktı kadın
yoruldu devin büyük yolunda.
Ve elveda! deyip mavi gözlü deve,
girdi güçlü bir cücenin kolunda
bahçesinde ebruli
hanımeli
açan konuta.
Artık anlıyor ki mavi gözlü dev,
dev üzere sevgilere mezar bile olamaz:
bahçesinde ebruli
hanımeli
açan mesken..
8. Tahirle Zühre Problemi
Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil,
bütün iş Tahirle Zühre olabilmekte
yani yürekte.
Meselâ bir barikatta dövüşerek
meselâ kuzey kutbunu keşfe giderken
meselâ denerken damarlarında bir serumu
ölmek ayıp olur mu?
Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.
Seversin dünyayı doludizgin
lakin o bunun farkında değildir
ayrılmak istemezsin dünyadan
lakin o senden ayrılacak
yani sen elmayı seviyorsun diye
elmanın da seni sevmesi koşul mı?
Yani Tahiri Zühre sevmeseydi artık
veyahut hiç sevmeseydi
Tahir ne kaybederdi Tahirliğinden?
Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.
9. Gözlerin
Gözlerin gözlerin gözlerin,
ister hapisaneme, ister hastaneme gel,
gözlerin gözlerin gözlerin daima güneşte,
şu Mayıs ayı sonlarında öyledir işte
Antalya tarafında ekinler seher vakti.
Gözlerin gözlerin gözlerin,
kaç kez karşımda ağladılar
çırılçıplak kaldı gözlerin
altı aylık çocuk gözleri üzere kocaman ve çırılçıplak,
ancak bir gün bile güneşsiz kalmadılar.
Gözlerin gözlerin gözlerin,
gözlerin bir mahmurlaşmayagörsün
sevinçli bahtiyar
alabildiğine akıllı ve mükemmel
lisanlara destan bir şeyler olur dünyaya sevdası insanın.
Gözlerin gözlerin gözlerin,
sonbaharda öyledir işte kestanelikleri Bursa’nın
ve yaz yağmurundan sonra yapraklar
ve her mevsim ve her saat İstanbul.
Gözlerin gözlerin gözlerin,
gün gelecek gülüm, gün gelecek,
kardeş beşerler birbirine
senin gözlerinle bakacaklar gülüm,
senin gözlerinle bakacaklar.
10. Severmişim Meğerse
Severmişim Oysaki
Yıl 62 mart 28
Pırağ-Berlin tireninde pencerenin yanındayım
Akşam oluyor
Dumanlı ıslak ovaya akşamın yorgun bir kuş üzere inişini
severmişim halbuki
Akşamın inişini yorgun kuşun inişine benzetmeyi sevmedim
Toprağı severmişim meğerse
Toprağı sevdim diyebilir mi onu bir defa olsun sürmeyen
Ben sürmedim
Pılatonik biricik sevdam da buymuş meğerse
Halbuki ırmağı severmişim
İster bu türlü kımıldanmadan aksın kıvrıla kıvrıla dorukların
eteğinde
Doruklarına şatolar kondurulmuş avrupa zirvelerinin
İster uzasın göz alabildiğine dümdüz
Bilirim ırmak yeni ışıklar getirecek sen göremiyeceksin
Bilirim ömrümüz beygirinkinden azıcık uzun karganınkinden
alabildiğine kısa
Bilirim benden evvel duyulmuş bu sıkıntı
Benden sonra da duyulacak
Benden evvel söylenmiş bunların hepsi bin kez
Benden sonra da söylenecek
Gökyüzünü severmişim oysaki
Kapalı olsun açık olsun
Borodino savaş alanında Andırey’in sırtüstü seyrettiği
gökkubbe
Mahpusta Türkçeye çevirdim iki cildini Savaşla Barış’ın
Kulağıma sesler geliyor
Gökkubbeden değil meydan yerinden
Gardiyanlar birini dövüyor yeniden
Ağaçları severmişim oysaki
Çırılçıplak kayınlar Moskova dolaylarında Predelkino’da
kışın çıkarlar karşıma alçakgönüllü kibar
Kayınlar Rus sayılıyor kavakları Türk saydığımız üzere
İzmir’in kavakları
Dökülür yaprakları
Bize de çakıcı derler
Yar fidan boylum
Yakarız konakları
Ilgaz Ormanlarında yıl 920 bir keten mendil astım bir çam
koluna
Ucu işlemeli
Yolları severmişim meğerse
Asfaltını da
Vera direksiyonda Moskova’dan Kırım’a gidiyoruz Koktebel’e
Asıl ismi Göktepe ili
Bir kapalı kutuda ikimiz
Dünya akıyor iki yandan dışarıda dilsiz uzak
Hiç kimseyle hiçbir vakit bu türlü yakın olmadım
Eşkıyalar çıktı karşıma Bolu’dan inerken gerede’ye kırmızı
yolda ve yaşım on sekiz
Yaylıda canımdan gayrı alacakları eşyam da yok
Ve on sekizimde en kıymetsiz eşyamız canımızdır
Bunu bir kez daha yazdımdı
Çamurlu karanlık sokakta bata çıka karagöze gidiyorum
ramazan gecesi
Önde körüklü kaat fener
Tahminen bu türlü bir şey olmadı
Tahminen bir yerlerde okudum sekiz yaşında bir oğlanın karagöze
gidişini ramazan gecesi istanbul’da dedesinin elinden tutup
Dedesi fesli ve entarisinin üstüne samur yakalı kürkünü
giymiş
Ve harem ağasının elinde fener
Ve benim içim içime sığmıyor sevinçten
Çiçekler geldi aklıma her nedense
Gelincikler kaktüsler fulyalar
İstanbul’da Kadıköy’de Fulya tarlasında öptüm Marika’yı
Ağzı acıbadem kokuyor
Yaşım on yedi
Kolan vurdu yüreğim salıncak bulutlara girdi çıktı
Çiçekleri severmişim meğerse
Üç kırmızı karanfil yolladı bana hapishaneye yoldaşlar 1948
Yıldızları hatırladım
Severmişim meğerse
İster aşağıdan üste seyredip onları şaşıp kalayım
İster uçayım yanıbaşlarında
Kosmos adamlarına sorularım var
Çok daha iri iri mi gördüler yıldızları
Kara kadifede koskocaman cevahirler miydiler
Turuncuda kayısılar mı
Kibirleniyor mu insan yıldızlara biraz daha yaklaşınca
Renkli fotoğraflarını gördüm kosmosun ogonyok mecmuasında
Kızmayın ancak dostlar non figüratif mi desek soyut mu desek
işte o soydan yağlı boyalara benziyordu kimisi yani dehşetli figüratif ve somut
İnsanın yüreği ağzına geliyor karşılarında
Sınırsızlığı onlar hasretimizin aklımızın ellerimizin
Onlara bakıp düşünebildim vefatı bile şu kadarcık sıkıntı
duymadan
Kosmosu severmişim halbuki
Gözümün önüne kar yağışı geliyor
Ağır ağır dilsiz kuşbaşısı da buram buram tipisi de
Halbuki kar yağışını severmişim
Güneşi severmişim meğerse
Artık şu vişne reçeline bulanmış batarken bile
Güneş İstanbul’da da kimi kez renkli kartpostallardaki üzere
batar
Lakin onun fotoğrafını sen o denli yapmıyacaksın
Oysaki denizi severmişim
Hem de nasıl
Lakin Ayvazofski’nin denizleri bir yana
Bulutları severmişim meğerse
İster altlarında olayım ister üstlerinde
İster devlere benzesinler ister ak tüylü hayvanlara
Ayışığı geliyor aklıma en aygın baygını en yalancısı en
küçük burjuvası
Severmişim
Yağmuru severmişim oysaki
Ağ üzere de inse üstüme ve damlayıp dağılsa da camlarımda
yüreğim beni olduğum yerde bırakır ağlara dolanık ya da bir damlanın içinde ve
Çıkar seyahate haritada çizilmemiş bir memlekete sarfiyat
Yağmuru severmişim halbuki
Fakat neden aniden keşfettim bu sevdaları Pırağ-Berlin
tireninde yanında pencerenin
altıncı cıgaramı yaktığımdan mı
Bir teki ölümdür benim için
Moskova’da kalan birilerini düşündüğümden mi geberesiye
Saçları saman sarısı kirpikleri mavi
Zifiri karanlıkta gidiyor tiren
Zifiri karanlığı severmişim meğerse
Kıvılcımlar uçuşuyor lokomotiften
Kıvılcımları severmişim halbuki
Halbuki ne çok şeyi severmişim de altmışımda farkına vardım
bunun
Pırağ-Berlin tireninde yanında pencerenin yeryüzünü dönülmez
bir seyahate çıkmışım üzere seyrederek
11. Bir Acayip His
«Mürdüm eriği
çiçek açmıştır.
— ilkönce zerdali çiçek açar
mürdüm en sonra —
Sevgilim,
çimenin üzerine
diz üstü oturalım
karşı-be-karşı.
Hava lezzetli ve aydınlık
” ama iyice ısınmadı daha ”
çağlanın kabuğu
yemyeşil tüylüdür
şimdi yumuşacık…
Bahtiyarız
yaşayabildiğimiz için.
Herhalde çoktan öldürülmüştük
sen Londra’da olsaydın
ben Tobruk’ta olsaydım, bir İngiliz şilebinde veya…
Sevgilim,
ellerini koy dizlerine
” bileklerin kalın ve beyaz ”
sol avucunu çevir :
gün ışığı avucunun içindedir
kayısı üzere…
Dünkü hava akınında ölenlerin
yüz kadarı beş yaşından aşağı,
yirmi dördü emzikte…
Sevgilim,
nar adedinin rengine bayılırım
” nar tanesi, ışık tanesi ”
kavunda ıtrı severim
mayhoşluğu erikte ……….»
………. yağmurlu bir gün
yemişlerden ve senden uzak
” daha bir tek ağaç bahar açmadı
kar yağması ihtimali bile var ”
Bursa cezaevinde
acayip bir duyguya kapılarak
ve kahredici bir öfke içinde
inadıma yazıyorum bunları,
kendime ve sevgili insanlarıma inat.
12. Karlı Kayın Ormanında
Karlı kayın ormanında
yürüyorum geceleyin.
Efkârlıyım, efkârlıyım,
elini ver, nerde elin?
Ayışığı renginde kar,
keçe çizmelerim ağır.
İçimde çalınan ıslık
beni nereye çağırır?
Memleket mi, yıldızlar mı,
gençliğim mi daha uzak?
Kayınların ortasında
bir pencere, sarı, sıcak.
Ben ordan geçerken biri :
“Amca, dese, gir içeri.”
Girip yerden selâmlasam
hane içindekileri.
Eski takvim hesabıyle
bu sabah başladı bahar.
Geri geldi Memed’ime
yolladığım oyuncaklar.
Kurulmamış zembereği
küskün duruyor kamyonet,
yüzdüremedi leğende
beyaz kotrasını Memet.
Kar tertemiz, kar kabarık,
yürüyorum yumuşacık.
Dün gece on bir buçukta
ölmüş Berut, tanışırdık.
Bende boz bir halısı var
bir de kitabı, imzalı.
Elden ele geçer kitap,
daha yüz yıl yaşar halı.
Yedi doruklu kentimde
bıraktım gonca gülümü.
Ne mevtten korkmak ayıp,
ne de düşünmek mevti.
En acayip gücümüzdür,
kahramanlıktır yaşamak :
Öleceğimizi bilip
öleceğimizi mutlak.
Memleket mi, daha uzak,
gençliğim mi, yıldızlar mı?
Bayramoğlu, Bayramoğlu,
mevtten öte köy var mı?
Geceleyin, karlı kayın
ormanında yürüyorum.
Karanlıkta etrafımı
gündüz üzere görüyorum.
Artık şurdan saptım mıydı,
şose, tirenyolu, ova.
Yirmi beş kilometreden
pırıl pırıldır Moskova…
13. Sen
En hoş günlerimin
üç mel’un adamı var:
Ben sokakta rastlasam bile tanımayım diye
en hoş günlerimin bu üç mel’ un adamını
yer yer tırnaklarımla kazıdım
anılarımın camını..
En hoş günlerimin
üç mel’un adamı var:
Biri sensin,
biri o,
biri ötekisi..
Düşmanımdır ikisi..
Sana gelince…
Yazıyorsun..
Okuyorum..
Kanlı bıçaklı düşmanım bile olsa,
insanın
bu rütbe alçalabilmesinden korkuyorum..
Ne yazık!..
Ne kadar
birlikte geçmiş günlerimiz var;
senin
ve benim
en hoş günlerimiz..
Kalbimin kanıyla götüreceğim
ebediyete
ben o günleri..
Sana gelince, sen o günleri –
kendi oğluyla yatan,
kızlarının körpe etini satan
bir ana üzere satıyorsun!.
Satıyorsun:
günde on kaat,
bir çift rugan pabuç,
sıcak bir döşek
ve üç yüz papellik rahat
için…
En hoş günlerimin
üç mel’un adamı var:
Biri sensin,
Biri o,
biri ötekisi…
Kanlı bıçaklı düşmanımdır ikisi…
Sana gelince…
Ne ben Sezarım,
Ne de sen Brütüssün…
Ne ben sana kızarım
ne de zatın zahmet edip bana küssün..
Artık seninle biz,
düşman bile değiliz..
14. Kız Çocuğu
Kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.
Hiroşima’da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım,
büyümez meyyit çocuklar.
Saçlarım tutuştu evvel,
gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.
Benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki
kâat üzere yanan çocuk.
Çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler.
15. Güneşi İçenlerin Türküsü
Bu bir türkü:-
toprak çanaklarda
güneşi içenlerin türküsü!
Bu bir örgü:-
alev bir saç örgüsü!
kıvranıyor;
kanlı; kızıl bir meş’ale üzere yanıyor
esmer alınlarında
bakır ayakları çıplak kahramanların!
Ben de gördüm o kahramanları,
ben de sardım o örgüyü,
ben de onlarla
güneşe giden
köprüden
geçtim!
Ben de içtim toprak çanaklarda güneşi.
Ben de söyledim o türküyü!
Yüreğimiz topraktan aldı suratını;
altın yeleli aslanların ağzını
yırtarak
gerindik!
Sıçradık;
şimşekli rüzgâra bindik!.
Kayalardan
kayalarla kopan kartallar
çırpıyor ışıkta yaldızlanan kanatlarını.
Alev bilekli süvariler kamçılıyor
şaha kalkan atlarını!
Akın var
güneşe akın!
Güneşi zaptedeceğiz
güneşin zaptı yakın!
Düşmesin bizimle yola:
konutunda ağlayanların
göz yaşlarını
boynunda ağır bir
zincir
üzere taşıyanlar!
Bıraksın peşimizi
kendi yüreğinin kabuğunda yaşayanlar!
İşte:
şu güneşten
düşen
ateşte
milyonlarla kırmızı yürek yanıyor!
Sen de çıkar
göğsünün kafesinden yüreğini;
şu güneşten
düşen
ateşe fırlat;
yüreğini yüreklerimizin yanına at!
Akın var
güneşe akın!
Güneşi zaptedeceğiz
güneşin zaptı yakın!
Biz topraktan, ateşten, sudan, demirden doğduk!
Güneşi emziriyor çocuklarımıza karımız,
toprak kokuyor bakır sakallarımız!
Neş’emiz sıcak!
kan kadar sıcak,
delikanlıların düşlerinde yanan
” o an”
kadar sıcak!
Merdivenlerimizin çengelini yıldızlara asarak,
ölülerimizin başlarına basarak
yükseliyoruz
güneşe doğru!
Ölenler
döğüşerek öldüler;
güneşe gömüldüler.
Vaktimiz yok onların matemini tutmaya!
Akın var
güneşe akın!
Güneşi zaaaptedeceğiz
güneşin zaptı yakın!
Üzümleri kan damlalı kırmızı bağlar tütüyor!
Kalın tuğla bacalar
kıvranarak
ötüyor!
Haykırdı en önde giden,
emreden!
Bu ses!
Bu sesin kuvveti,
bu kuvvet
yaralı aç kurtların gözlerine perde
vuran,
onları oldukları yerde
durduran
kuvvet!
Emret ki ölelim
emret!
Güneşi içiyoruz sesinde!
Coşuyoruz,
coşuyor!..
Yangınlı ufukların dumanlı perdesinde
mızrakları göğü yırtan atlılar koşuyor!
Akın var
güneşe akın!
Güneşi zaaaaptedeceğiz
güneşin zaptı yakın!
Toprak bakır
gök bakır.
Haykır güneşi içenlerin türküsünü,
Hay-kır
Haykıralım!
16. Vatan Haini
“Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ.
Amerikan emperyalizminin yarı sömürgesiyiz, dedi Hikmet.
Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ.”
Bir Ankara gazetesinde çıktı bunlar, üç sütun üstüne, kapkara haykıran puntolarla,
bir Ankara gazetesinde, fotoğrafı yanında Amiral Vilyamson’un
66 santimetre karede gülüyor, ağzı kulaklarında, Amerikan amirali
Amerika, bütçemize 120 milyon lira hibe etti, 120 milyon lira.
“Amerikan emperyalizminin yarı sömürgesiyiz, dedi Hikmet
Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ.”
Evet, vatan hainiyim, siz vatanperverseniz, siz yurtseverseniz, ben yurt
hainiyim, ben vatan hainiyim.
Vatan çiftliklerinizse,
kasalarınızın ve çek defterlerinizin içindekilerse vatan,
vatan, şose uzunluklarında gebermekse açlıktan,
vatan, soğukta it üzere titremek ve sıtmadan kıvranmaksa yazın,
fabrikalarınızda al kanımızı içmekse vatan,
vatan tırnaklarıysa ağalarınızın,
vatan, mızraklı ilmühalse, vatan, polis copuysa,
ödeneklerinizse, maaşlarınızsa vatan,
vatan, Amerikan üsleri, Amerikan bombası, Amerikan donanması topuysa,
vatan, kurtulmamaksa kokmuş karanlığımızdan,
ben vatan hainiyim.
Yazın üç sütun üstüne kapkara haykıran puntolarla :
Nâzım Hikmet vatan hainliğine devam ediyor hâlâ.
17. Vasiyet
Yoldaşlar, nasip olmazsa görmek o günü,
ölürsem kurtuluştan evvel yani,
alıp götürün
Anadolu’da bir köy mezarlığına gömün beni.
Hasan beyin vurdurduğu
ırgat Osman yatsın bir yanımda
ve çavdarın tabanında toprağa çocuklayıp
kırkı çıkmadan ölen şehit Ayşe öbür yanımda.
Traktörlerle türküler geçsin altbaşından mezarlığın,
seher aydınlığında taze insan, yanık akaryakıt kokusu,
tarlalar orta malı, kanallarda su,
ne kuraklık, ne candarma korkusu.
Biz bu türküleri elbette işitecek değiliz,
toprağın altında yatar upuzun,
çürür kara kollar üzere ölüler,
toprağın altında sağır, kör, dilsiz.
Fakat bu türküleri söylemişim ben
daha onlar düzülmeden,
duymuşum yanık akaryakıt kokusunu
traktörlerin resmi bile çizilmeden.
Benim sessiz komşulara gelince,
şehit Ayşe’yle ırgat Osman
çektiler büyük hasreti sağlıklarında
tahminen de farkında bile olmadan.
Yoldaşlar, ölürsem o günden evvel yani,
– o denli üzere de görünüyor –
Anadolu’da bir köy mezarlığına gömün beni
ve de uyarına gelirse,
tepemde bir de çınar olursa
taş maş da istemez hani…
Her durumda eksik kalacak bir liste bu. Lütfen siz de kendi Nâzım şiirinizi yorumlarda paylaşın!
Sizleri büyük şâirin şiirlerinden bestelenmiş müziklerle baş başa bırakıyoruz…
Bonus 1: Karlı Kayın Ormanı – Zülfü Livaneli
Bonus 2: Pir Bedrettin (Ahmet Kaya)
Bonus 3: Tahir ile Zühre – Volkan Konak
Onedio
